وضعیت ایمنی نوزادان نسبت به سرخک در بدو تولد و ۶ ماهگی در شهر یاسوج

چکیده: زمینه و هدف: سرخک یک عفونت ویروسی حاد، مسری و با قدرت انتشار زیاد است. با وجود کاهش چشم گیر موارد ابتلا بعد از کار برد گسترده واکسن آن، این بیماری در کشورهای در حال توسعه هنوز یک عامل مهم مرگ و میر کودکان به حساب می آید. نوزادان ایمنی بر علیه سرخک را با دریافت آنتی بادی از راه جفت مادری که مبتلا به سرخک بوده یا واکسینه شده است کسب می کنند، اما این که تا چه موقع با اتکا به این آنتی بادی نوزاد از ابتلا به سرخک مصون باقی خواهد ماند مورد سؤال است. این مطالعه به منظور تعیین ایمنی نسبت به سرخک نوزادان در بدو تولد و 6 ماهگی و برخی عوامل مرتبط با آن در شهر یاسوج انجام شد. روش بررسی: این مطالعه کوهورت طولی در سال 1384-1383 به مرحله اجرا در آمد. از بین مادران مراجعه کننده به زایشگاه امام سجاد (ع) 94 نفر انتخاب و بعد از کسب رضایت آگاهانه، 3 میلی لیتر خون از آنان و بند ناف نوزادانشان جهت تعیین تیتر آنتی بادی سرخک با روش الیزا گرفته شد. با پیگیری های به عمل آمده 77 نفر از این نوزادان در 6 ماهگی به آزمایشگاه مراجعه و مجدداً تیتر آنتی بادی سرخک در آنها تعیین گردید. اطلاعات به دست آمده با تست های آماری t، کای دو، فیشر و همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 6/43 درصد مادران و 9/48 درصد نوزدان در بدو تولد نسبت به سرخک ایمن بودند. از 77 نوزاد در 6 ماهگی 4/10 درصد ایمن بودند (05/0p<). میانگین میزان آنتی بادی نوزاد در بدو تولد با میانگین تیتر آنتی بادی مادر همبستگی آماری نشان داد (001/0p<). وضعیت میزان ایمنی نوزادان نسبت به سرخک در بدو تولد بر حسب وضعیت ایمنی مادران در موقع زایمان از اختلاف معنی دار آماری برخوردار بود (05/0p<). ایمنی نوزادان نسبت به سرخک بر حسب وزن تولد، جنس نوزاد، رتبه تولد، محل سکونت مادر و سن مادر اختلاف معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به میزان ایمنی پایین نوزادان در بدو تولد و 6 ماهگی به نظر می رسد تاخیر انداختن سن شروع واکسیناسیون سرخک راهکار مناسبی نبوده و خطر ابتلا به بیماری سرخک را در کودکان زیر یک سال افزایش می دهد. .